I'll always be here for you... whether you know it or not

Cynka po ostatniej motywującej rozmowie z Terencjo znajduje w nim cudownego przyjaciela. Uwielbiają spędzać ze sobą czas, wspólnie testując nowe wynalazki wróżki.


Pewnego dnia, po prawie udanym teście łodzi Dzwoneczka przybywa wróżka z powiadomieniem o wezwaniu Cynki od samej królowej Klarion. Przerażona wróżka wpada do komnaty błagając o przebaczenie wywołując niemałe zdziwienie u królowej i Wróżki Duszki. Okazuje się, że w tym roku przypada Błękitna Pełnia, podczas której powstanie niebieski pył, niezwykle cenny dla wróżek, gdyż tylko dzięki niemu powstaje pył umożliwiający wróżkom i wróblom latanie. Na każdą taką okazję wybrana wróżka danego talentu ma przygotować berło na niezwykle kruchy Kamień Księżycowy. W tym roku przypada ten zaszczyt Cynkom, a Wróżka Duszka zaproponowała kandydaturę Dzwoneczka.



Cynka chwali się swoim zadaniem najlepszemu przyjacielowi i wraz z jego pomocą postanawia zbudować berło. Jako że Terencjo jest pyłkowym zna się najlepiej na Błękitnej Pełni i pod jakim kątem muszą padać promienie na Kamień.
Sielanka nie trwa długo, bo Dzwoneczek jak to Dzwoneczek, ma słabe nerwy i w pewnym momencie poranne pobudki Terencja, jego pomoc w domu zaczynają ją irytować. Kiedy berło jest już prawie skończone wyczerpana Cynka wysyła Terencja, aby przyniósł jej coś ostrego. Zadowolona z efektu swojej pracy poszukuje ostatniej rzeczy potrzebnej do berła, kiedy to wraca Terencjo z kompasem. Dzwoneczek wyśmiewa przyniesiony przez Terencja przedmiot i popycha je. Los chciał, że kompas zniszczył berło, przez co tygodnie pracy poszły na marne. Cynka wybucha złością, krzyczy na przyjaciela i każe mu się wynieść. W przypływie furii kopie w kompas, który się otwiera i tłuczy Kamień Księżycowy na malutkie kawałeczki. Zaczynają się schodki.


Do domu Dzwoneczka przychodzą Klank i Pompon. Proponują jej pójście na przedstawienie, na którym pojawi się Wróżka Duszka. Cynka mając nadzieję, że ta jej pomoże leci z nimi. Pyta wróżkę czy są może dwa Kamienie Księżycowe, jednak otrzymuje odpowiedź przeczącą.
Dzwoneczek zostaje na przedstawieniu, które opowiada o zaginionym lustrze spełniającym trzy życzenia. Dwa zostały wykorzystane, a lustro z ostatnim życzeniem zostało na wraku statku, który nigdy nie zatonął. Kiedy Dzwoneczek dowiaduje się, że to wszystko prawda postanawia odszukać lustro, aby naprawić wyrządzone szkody.
Cynka po szybkim spakowaniu rzeczy orientuje się, że ma za małą ilość magicznego pyłu. Idzie więc do Drzewa Pyłkowego gdzie rozdawane są przydziałowe porcje pyłu. Po odmowie dania jej większej ilości pyłu idzie do przyjaciółek, jednak one potrzebują pyłu na stałym lądzie. Mgiełka poleca Dzwoneczkowi, aby poprosiła Terencja o pył.
Cynka zamiast przeprosić za swoje zachowanie nietaktownie mówi, że potrzebuje więcej pyłu. Po krótkiej wymianie zdań, z której wynika, że pyłu nie dostanie Dzwoneczek stwierdza, iż nie są już przyjaciółmi.


Cynka buduje balon, aby zaoszczędzić jak najwięcej magicznego pyłku i wyrusza na północ, gdzie ponoć znajduje się wrak statku pirackiego. Podczas podróży wpada na nią stado świetlików, a jeden z nich zostaje pasażerem na gapę w jej balonie, jednak Dzwoneczek o tym nie wie. Po długiej drodze orientuje się o braku pożywienia, ze względu na Świetlika, który wyjadł jej całe zapasy. Cynka chce przepędzić robaczka, jednak w końcu ulega i pozwala mu być jej towarzyszem podczas podróży.

Po długiej podróży balon wpada na drzewo, a Dzwoneczek zauważa nie tylko ląd, ale i zarys łuku. Przekonana, że to łuk skalny leci do niego, a świetlikowi każe pilnować balonu z zapasami magicznego pyłu. Łuk jednak okazuje się być przewróconym drzewem, a balon odlatuje. Cynka leci za balonem, jednak wpada w wir liści i traci przytomność. Śni jej się scena, kiedy to nakrzyczała na Terencjo za zniszczenie berła i rozumie swój błąd. Leśne zwierzęta pomagają jej i odprowadzają do skalnego łuku.
Wróżka dociera do tunelu trolli, gdzie spotyka dwójkę trolli będących najlepszymi przyjaciółmi, jednak nie widać tego na pierwszy rzut oka. Wrzeszczą na siebie i się obrażają, a jednak tłumaczą Cynce, że nie biorą tego na serio i sobie wybaczają. Dzwoneczek coraz głębiej zaczyna rozumieć swój błąd. Podczas gdy trolle dochodzą do porozumienia przemyka obok nich i przechodzi przez most aż do wybrzeża, gdzie znajduje się wrak statku.
Po oględzinach obiektu znajduje worek z drogocennymi rzeczami, między którymi kryje się lustro z jednym życzeniem. Kiedy Dzwoneczek ma już wypowiedzieć życzenie zaczyna ją irytować brzęczenie Świetlika i nieświadomie mówi, że chce aby był cicho. Lustro bierze jej słowa jako życzenie i ucisza owada. Życzenie przepadło. Cynka obwinia Świetlika, jednak po chwili patrzy w lustro i rozumie, że to problem tkwi w niej, a nie w innych. Zaczyna płakać i jedynie czego pragnie to to, by Terencjo znów był jej przyjacielem, by jej wybaczył i był przy niej. Nagle w lustrze widzi pyłkowego i słyszy jego głos. Zaczyna go przepraszać i tłumaczyć, czemu nie powiedziała mu o stłuczeniu Kamienia. Cynka nie wiedząc, że Terencjo jest za nią, myśli że to tylko jej wyobraźnia tworzy jego wizerunek w lustrze. Czując dłoń przyjaciela na ramieniu podskakuje i przytula go mocno stęskniona za jego obecnością.


Terencjo tłumaczy jej, że specjalnie dla niej złamał zasady i wziął więcej pyłu, aby ją ratować. Nagle dwójkę atakuje stado szczurów, jednak ratuje ich pomysłowość Cynki. Kiedy są już w balonie wróbel wręcza Dzwoneczkowi części jej berła i wspólnie tworzą berło, dzięki któremu zostanie wykorzystany każdy kawałek kamienia.
Wracają do Przystani Elfów na czas i przynoszą berło. Kiedy Cynka odkrywa jego górę, całą Przystań wypełnia okrzyk przerażenia. Jednak pomysł przyjaciół się udaje i promień pada wprost na brylant, który odbija światło wprost na okruchy Kamienia Księżycowego. Nagle spada deszcz błękitnego pyłu, a wszyscy gratulują wróżce, wróblowi i Świetlikowi ich pomysłowości. Festyn przebiega pomyślnie, a Dzwoneczek zrozumiała, że największym skarbem jest przyjaźń.